Νεκρή φύση, νεκρή πόλη. Αυτές είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν όσα είδε το in.gr στο οδοιπορικό, μία εβδομάδα από τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος για το Μάτι.
Μία εβδομάδα από τότε που οι πύρινες γλώσσες σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Ζωές, περιουσίες, το φυσικό περιβάλλον, το αίσθημα ασφάλειας, την ιδέα που ίσως είχαν κάποιοι ότι το κράτος μπορεί να τους προστατέψει.
Δύο ώρες χρειάστηκαν πάνω – κάτω στις 23 Ιουλίου 2018 για να σβήσει επί της ουσίας από τον χάρτη ο οικισμός. Και από εκείνη την ώρα να εγκατασταθεί ένα πέπλο νεκρικής σιωπής.
Ούτε μετά από τόσες ημέρες δεν έχει επανέλθει η ζωή στο Μάτι. Εκεί που πριν τις 23 Ιουλίου έσφυζε από ζωή, από μόνιμους κατοίκους, από παραθεριστές, από τουρίστες που είχαν γεμίσει τα ξενοδοχεία, τώρα δεν υπάρχει παρά ερημιά. Ειδικά τις πρώτες πρωϊνές ώρες κι όταν πέφτει ο ήλιος…
Ξεκινήσαμε το οδοιπορικό από το δρόμο που οδηγεί από τη Ραφήνα προς το Κόκκινο Λιμανάκι. Δεξιά κι αριστερά τα πάντα έχουν καεί και όσο πλησιάζουμε στον τόπο του μαρτυρίου για περισσότερους από 90 συμπολίτες μας, τόσο το μαύρο έχει σκεπάσει τα πάντα. Ολόκληρες γειτονιές, με μικρούς στενούς δρόμους, δεν υπάρχουν πια. Εχουν καεί σπίτια, μικρές επιχειρήσεις, κενά οικόπεδα, αποθήκες.
Πολλά από τα σπίτια έχουν καταρρεύσει. Οι σκεπές δεν υπάρχουν, οι τοίχοι όρθιοι χάσκουν σαν φαντάσματα ενώ μέσα στα σπίτια όλα έχουν καεί. Εκτός από μικρά σημάδια ότι εκεί υπήρχε πριν μια εβδομάδα ζωή.
Όπως π.χ. μεταλλικές κούπες, μικρά παιχνίδια παιδιών, κουζινικά, αλλά και μεγάλες ηλεκτρικές συσκευές, όπως κουζίνες, ψυγεία, αιρ κοντίσιον που δεν έχουν λιώσει.
Χαρά και πόνος μαζί
Σε όλες αυτές τις γειτονιές δεν κυκλοφορεί ψυχή, παρά μόνο συνεργεία του ΔΕΔΔΗΕ αλλάζουν κολώνες της ΔΕΗ, περνούν νέα καλώδια για να αποκατασταθεί η ηλεκτροδότηση.
Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι δίπλα σε καμένα σπίτια βρίσκει κανείς και εντελώς άθικτα, σα να μην πέρασε η φωτιά. Και οι ιδιοκτήτες να αισθάνονται τυχεροί αλλά τόσο λυπημένοι γιατί οι γείτονές τους καταστράφηκαν…
Οσο πλησιάζουμε στο οικόπεδο του θανάτου τόσο η σιωπή γίνεται εκκωφαντική. Λίγα λουλούδια, τριαντάφυλλα κι ένας βασιλικός στην κλειστή πόρτα που εμποδίζει πλέον την πρόσβαση εκεί όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 25 άτομα, πολλά αγκαλιασμένα. Το οικόπεδο παραμένει όπως πριν από μία εβδομάδα, άθικτο σαν τόπος ιερός που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει. Ή σαν τόπος… εγκλήματος όπως λέει κάποιος.
«Καλό Παράδεισο ψυχές μου» γράφει ένα βιαστικό σημείωμα. Για όσους βιάστηκαν να φύγουν τόσο άδικα από τη ζωή.
Φτάνουμε στην Αργυρή Ακτή, εκεί που πήγε στα κρυφά ο Αλέξης Τσίπρας. Η μόνη ζωή είναι η τέντα του Στρατού που δίνει νερά και ξηρά τροφή σε όποιον την χρειάζεται. Ελάχιστος κόσμος, τα πάντα καμένα και μόνο τηλεοπτικά συνεργεία καταγράφουν τις στιγμές. Κατεβαίνοντας στη μικρή παραλία, εκεί όπου αναζήτησαν δεκάδες κάτοικοι τη σωτηρία, βλέπεις λίγα λουλούδια, αλλά και μηνύματα αγάπη, θύμησης. Εκεί χάθηκαν ζωές, εκεί σταμάτησε ο χρόνος.
Η μυρωδιά του θανάτου παντού, η ζέστη αφόρητη, όχι μόνο λόγο του καιρού, αλλά γιατί καίει ακόμη το έδαφος. «Βράζουν οι ψυχές των ανθρώπων», μας λέει ένας κάτοικος που κάνει βόλτα στους έρημους δρόμους και περιθάλπει αδέσποτα. Άλλη πληγή αυτά. Καμένα σκυλάκια που σε κοιτούν με ένα βλέμμα όλο παράπονο. «Γιατί;» σου λένε. «Γιατί;».
Βοήθεια
Συνεχίζουμε την πορεία μέχρι τον Ναυτικό Ομιλο. Οπου κι αν κοιτάξεις, ό,τι κι αν θελήσεις να δεις το μαύρο σε κυριεύει. Η ώρα έχει περάσει και κάποιος κόσμος έρχεται, ζητά βοήθεια από τους πανταχού παρόντες πυροσβέστες και αστυνομικούς. Ρωτούν για το συσσίτιο του στρατού, θέλουν πληροφορίες: «Που να πάμε να δηλώσουμε τις ζημιές», λένε.
Στο Ναυτικό Ομιλο βοηθούν τους πάντες. Μαζεύουν ρούχα, μεταφέρουν πράγματα πολύτιμα για τους κατεστραμμένους πολίτες του Ματιού. Ακόμη και ηθοποιοί είναι μαζί τους, χωρίς κάμερες, χωρίς δημοσιότητα.
Το οδοιπορικό συνεχίζεται στο δρόμο προς τη Λεωφόρο Μαραθώνος. Η απόλυτη καταστροφή, μέχρι το δρόμο που ήταν… φυσικό εμπόδιο για τη φωτιά. Στρίβουμε σε ένα δρομάκι όπου είναι η Εκκλησία της περιοχής. Αθικτη, κάτασπρη ανάμεσα στα μαύρα από τους καπνούς σπίτια. Κι εκεί συγγενείς θυμάτων στο μακάβριο έργο της διαδικασίας της εξοδίου ακολουθίας των δικών τους ανθρώπων. Συγκίνηση…
Φτάνοντας στο φανάρι και περνώντας από αυτό προς το βουνό διαβάζει κανείς «Bella Vista». Τι ειρωνεία. Τα πάντα είναι καμένα, δεν υπάρχει ζωή.
Το Μάτι… έκλεισε. Ισως να περάσουν δεκαετίες για να ξαναγίνει ο πράσινος, ζωντανός, όμορφος οικισμός όπου παραθέρισαν χιλιάδες παιδιά με τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
«Καλό Παράδεισο» και για το Μάτι.
