«Ηταν γύρω στις 7 παρά 5 και η φωτιά άγγιζε το σπίτι μου. Πρέπει να ήμουν ο τελευταίος –όπως έμαθα αργότερα– που έφυγε από το Κόκκινο Λιμανάκι. Δεν πρόλαβα να πάρω τίποτα μαζί μου, μόνο τα ρούχα που φορούσα και τις σαγιονάρες μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο με τους ανθρώπους και τους σκύλους μου και αντί να βγω στη Δημοκρατίας, άρχισα να κατεβαίνω έναν κακοτράχαλο δρόμο σαν γκρεμό, στον οποίο οριακά άντεξε το αυτοκίνητό μου. Καθώς απομακρυνόμουν, έβλεπα μία κόκκινη “κουρτίνα” να με ακολουθεί και ένιωθα το “κύμα” της θερμότητας να με “τυλίγει”. Σε κάποιο σημείο ακολούθησα μία ανηφόρα και από εκεί βρήκα μία διέξοδο. Ετσι κατάφερα να σωθώ».
Ο δημοσιογράφος Αργύρης Κωστάκης περιγράφει στην «Κ» πώς μία στιγμιαία απόφαση του έσωσε τη ζωή. Το σπίτι που νοίκιαζε επί 22 χρόνια στην οδό Ρούμελης, πάνω από την παραλία στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας καταστράφηκε ολοσχερώς. Ηταν η μόνιμη κατοικία του, σε έναν τόπο που από μικρός λάτρεψε. Ο παράδεισός του πάνω στη γη, έτσι τον περιγράφει. «Δέκα χρόνων, τον Αύγουστο του ’74, έκανα το πρώτο μου μπάνιο στο Κόκκινο Λιμανάκι. Ξετρελάθηκα με το μέρος και την επόμενη Κυριακή θυμάμαι ότι πήρα τους φίλους μου για να έρθουμε από του Γκύζη ώς εδώ με τα ποδήλατά μας. Από το 1982 και μετά περνούσα πλέον όλα μου τα καλοκαίρια εδώ, στο σπίτι της αδελφής μου, μέχρι το 1996 που νοίκιασα ένα δικό μου σπίτι για μόνιμη κατοικία. Είναι το ίδιο σπίτι, που κάηκε», μας λέει.
Ο σύλλογος
Η αγάπη του γι’ αυτό το μέρος και ειδικά για την παραλία των παιδικών του χρόνων, ήταν το έναυσμα για να αναλάβει πρωτοβουλίες. Το 2003 ίδρυσε τον Σύλλογο Εθελοντών Οικολογικής Προστασίας «Κόκκινο Λιμανάκι», με σκοπό την προστασία της παραλίας και τη διατήρηση του αγνού τοπίου της. «Ολα αυτά τα χρόνια, κρατήσαμε την παραλία έτσι όπως ήταν περίπου από τη δεκαετία του 1920, όταν χτίστηκαν τα πρώτα σπίτια στην περιοχή. Την προσέχαμε σαν τα μάτια μας για να μη γίνει αντικείμενο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης. Αποτρέψαμε να έρθουν καντίνες, να μπουν τσιμεντένιες ομπρέλες ή να περάσουν ηλεκτροφόρα καλώδια», λέει και συμπληρώνει: «Ακόμη και ο παράδεισος μπορεί να καεί, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξαναζωντανέψει».
Αν και έπειτα από μία τόσο μεγάλη καταστροφή νιώθει ότι είναι ακόμη νωρίς για να κοιτάξει την επόμενη μέρα, ο Αργύρης Κωστάκης θα προσπαθήσει –λέει στην «Κ»– μαζί με άλλους κατοίκους της περιοχής να οργανωθούν ώστε χρόνο με τον χρόνο να «σβήσουν» την αποκαρδιωτική εικόνα που άφησε πίσω της η πυρκαγιά. Η προσπάθεια θα ξεκινήσει από την ερχόμενη άνοιξη. «Δεν θα επιτρέψουμε να χαθεί αυτό το μέρος. Το οφείλουμε όχι μόνο στα σημερινά παιδιά, αλλά και στις επόμενες γενιές που θα έρθουν αφού η αγάπη γι’ αυτό το μέρος μεταδίδεται από γενιά σε γενιά», τονίζει.
Ποδοσφαιρικός αγώνας
Ο Αργύρης Κωστάκης, που εδώ και 15 χρόνια εργάζεται ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Ανατολική Ακτή» και είναι διευθυντής ειδήσεων στο iselida.gr, αποφάσισε να διοργανώσει στις 16 Σεπτεμβρίου έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μνήμης στο γήπεδο της Ραφήνας.
Στο παιχνίδι θα πάρουν μέρος διεθνείς ποδοσφαιριστές, αστυνομικοί, δικηγόροι και πολιτικοί. «Ο αγώνας θα διεξάγεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτεμβρίου και θα αποτελεί μία εκδήλωση μνήμης.
Μοναδικός σκοπός είναι να μην ξεχαστούν οι ψυχές που χάθηκαν στη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου», μας λέει.
Μνήμες στη στάχτη
Από τη μέρα που το σπίτι του κάηκε ολοσχερώς, ζει προσωρινά σε μια κατοικία στη Ραφήνα. Στις 25 Ιουλίου, δύο μέρες μετά την πυρκαγιά, πήγε στο σπίτι του στο Κόκκινο Λιμανάκι, για να αναζητήσει μέσα στις στάχτες κάποια αντικείμενα συναισθηματικής αξίας. Στα αποκαΐδια εντόπισε τη βέρα της μητέρας του κι ένα δαχτυλίδι – κειμήλιο από τον πατέρα του, που είχαν (σχεδόν) διασωθεί. Ολα τα υπόλοιπα έγιναν στάχτη. «Οταν έφυγα από το σπίτι, άφηνα πίσω μου όλα τα ενθύμια ζωής. Το σχολικό λεύκωμα του 1982, τη φιγούρα του Καραγκιόζη που το 1964 μου είχε υπογράψει ο Ευγένιος Σπαθάρης, αλλά και τα περίπου 800 βιβλία που είχα στη βιβλιοθήκη μου». Αναφέρεται στην ξεχωριστή σημασία που είχε για εκείνον το βιβλίο ενός Ιταλού συγγραφέα. «Ηταν οι “Φωνές” του Αντόνιο Πόρτσια. Το αναζητώ ήδη στα βιβλιοπωλεία καθώς έχει ανεκτίμητη αξία για εμένα. Ηταν αυτό που με έκανε να αλλάξω τρόπο σκέψης στη ζωή μου», καταλήγει.
